زندگی در استرالیا به عنوان کوچکترین قاره و یکی از بزرگترین کشورهای کره زمین، در قرن ۲۱ میلادی، هدف بسیاری از جوانان دانشجو و جوینده کار از سرتاسر جهان بوده است. به دلیل استقبال گسترده متقاضیان مهاجرت به استرالیا و همچنین متقاضیان اخذ اقامت تحصیلی استرالیا، از جزئیات مربوط به زندگی در استرالیا، کوچ یاران گروه مهاجرتی کوچ آیین، آخرین اطلاعات مربوط به زندگی در استرالیا را برای پاسخ به پرسش های احتمالی شما گردآوری کرده است.
کشور استرالیا بین اقیانوس های آرام و هند در نیمکره جنوبی قرار دارد. پایتخت استرالیا کانبرا است که در جنوب شرقی بین دو مرکز اقتصادی و فرهنگی بزرگ و مهم، سیدنی و ملبورن واقع شده است. سرزمین اصلی استرالیا از غرب به شرق تقریباً 2500 مایل (4000 کیلومتر) و از شبه جزیره کیپ یورک در شمال شرقی تا برج ویلسون در جنوب شرقی تقریباً 2 هزار مایل (3200 کیلومتر) امتداد دارد.
استرالیا آخرین سرزمین یا به عبارتی آخرین قاره به غیر از قطب جنوب بوده است که توسط اروپاییان کشف شده است. حداقل 60 هزار سال قبل از آنكه كاشفان اروپایی به اقیانوس آرام جنوبی بروند، اولین كاشفان بومی از آسیا وارد استرالیا شده بودند و تا 20 هزار سال پیش آنها در سرزمین اصلی و مهمترین جزیره آن، تاسمانی ، گسترش یافته بودند. هنگامی که کاپیتان آرتور فیلیپ از نیروی دریایی سلطنتی انگلیس با ناوگان اول در خلیج بوتانی در سال 1788 به خشکی وارد شد احتمالا بین 250،000 تا 500،000 بومی استرالیایی در این سرزمین وجود داشته، اگرچه برخی تخمین ها بسیار بیشتر است. بومیان که قبلاً شکارچیان کوچ نشین بودند، بر خلاف تصورات رایج اروپایی ها، شهرک های مستحکم و نیمه دائمی را در مناطق مطلوب برای زندگی در استرالیا ایجاد کرده بودند.
جمعیت استرالیا از بیش از 270 گروه قومی تشکیل شده است. بافتهای پیچیده جمعیتی در استرالیا در ابتدای قرن بیست و یکم کاملاً با همگنی و یکدستی کشور در قرن بیستم در تضاد بود. اگرچه حدود نه دهم جمعیت استرالیا از نژاد اروپایی هستند، اما بیش از یک پنجم آنها متولد خارج از خاک استرالیا هستند. از بین متولدین خارج از کشور، تقریباً نیمی از آنها در اروپا متولد شده اند، اگرچه بیشترین تعداد مربوط به کسانی است که در انگلستان به دنیا آمده اند، اما زندگی در استرالیا را به زندگی در انگلستان ترجیه داده اند. نیوزلندی ها و چینی ها از نظر کثرت جمعیت در رتبه های بعدی هستند. رشد مهاجرت، به ویژه مهاجرت از آسیا (چین، ویتنام، هنگ کنگ و فیلیپین) از دهه های آخر قرن 20، همراه با جریان بعدی آوارگان از بالکان، باعث تغییر چشم انداز فرهنگی شد. با وجود میراث دیرینه آنگلو-سلتیک این کشور، از قرن نوزدهم دو گروه قومی یعنی چینی ها و ایتالیایی ها زندگی در استرالیا را برگزیدند و حضور مهمی در این کشور داشته اند.
مهاجرت از چین به استرالیا به اوایل قرن نوزدهم میلادی بر می گرد. در دهه 1850 ده ها هزار نفر از مردم چین برای تأمین نیروی کار ارزان به عنوان کارگران معادن طلا وارد این کشور شدند. پس از اتمام استخراج طلا، بسیاری از کارگران معدن چینی به خانه نزد خانواده های خود در چین بازگشتند، اما عده ای دیگر برای ادامه کار باقی ماندند و زندگی در استرالیا را انتخاب کردند. از آنجا که بسیاری از مهاجران چینی دارای پیشینه های روستایی و دارای مهارت های مدیریت آب و زمین بودند، نقش مهمی در توسعه اولیه کشاورزی استرالیا داشتند. چینی ها همچنین گلخانه ها را راه اندازی کرده و غذاهای تازه مانند سبزیجات، گیاهان، زنجبیل و سایر ادویه جات را پرورش و به فروش می رساندند. بسیاری از چینی های دیگر به عنوان کارگر، آشپز، منشی، نجار و مترجم کار می کردند. با این حال، کینه ناشی از تهدیدی که مهاجرت چینی ها متوجه استعمارگران اروپایی بود، افزایش یافت و آنها می خواستند رقابت اقتصادی ناشی از مهاجران آسیایی را محدود کنند. به عنوان واکنش، هنگامی که استرالیا در سال 1901 به دولت مستقل تبدیل شد، یکی از اولین قوانینی که دولت تازه تأسیس تصویب کرد، قانون محدودیت مهاجرت در سال 1901 بود. این قانون که به سیاست “استرالیای سفید” معروف شد، به طور خاص برای پایان دادن به مهاجرت آسیا طراحی شده بود. این امر بیش از 50 سال، تا زمان لغو آن در سال 1973، به شدت حضور چینی ها را در استرالیا محدود کرد.
مهاجران ایتالیایی، دیگر گروه با سابقه طولانی و غنی در استرالیا هستند. اولین جامعه ایتالیایی در ویکتوریا در دوره استخراج طلا در دهه 1850 تأسیس شد. پس از اتمام طلا، بسیاری از ایتالیایی ها در استرالیا باقی مانده و جوامع کشاورزی را در سایر مناطق کشور ایجاد کردند. مانند چینی ها، بسیاری از مهاجران ایتالیایی از مناطق روستایی بودند که به آنها کمک کرد تا در کشاورزی و زراعت انگور پیشرو باشند. پس از جنگ جهانی دوم، طرح های مهاجرت استرالیایی در دهه 1950 و 60، تعداد زیادی از مهاجران ایتالیایی را به استرالیا آورد. در حومه شهرها و روستاها، ایتالیایی ها مشاغل خانوادگی از جمله بارها، رستوران ها، سبزی فروشی ها، فروشگاه های عمومی، فروشندگان ماهی و نانوایی ها را تأسیس نمودند. از دهه 1950 به بعد تعداد زیادی از ایتالیایی ها نیز به شمال کوئینزلند مهاجرت کردند و در آنجا برای کار در مزارع شکر استخدام شدند. مهاجران ایتالیایی در پروژه های قابل توجه ساخت و ساز، به ویژه در طرح هیدروالکتریک کوه های برفی، بزرگترین و پیچیده ترین پروژه مهندسی در تاریخ استرالیا، استخدام شدند. با کارگرانی بیش از 30 کشور، از جمله هزاران مهاجر ایتالیایی، ساخت آن بیش از 25 سال طول کشید. مهاجران ایتالیایی همچنین شرکتهای ساختمانی بسیار موفق خود را مانند انتقال قدرت الکتریکی، ترانسفیلد و بتن پایونیر تاسیس کردند.
برجسته ترین ویژگی های این کشور پهناور، انزوای جغرافیایی آن، هموار بودن نسبی و خشکی بسیاری از سطوح آن است. فاصله استرالیا از دیگر قاره ها، باعث استمرار حیات گیاهان و حیوانات زیادی در این سرزمین شده است. گیاهان و جانوران منحصر به فرد آن شامل صدها نوع درخت اکالیپتوس و تنها پستانداران تخم گذار روی زمین، پلاتیپوس (Platypus) و اکیدنا (Echidna) هستند. سایر گیاهان و حیوانات استرالیا شامل اقاقیای طلایی (Acacia Pycnantha) گل ملی استرالیا و دینگو (Dingo)، کانگورو، کوالا و کوکابورا (Kookaburra) هستند. صخره بزرگ مرجانی در ساحل شرقی کوئینزلند، بزرگترین توده مرجان در جهان و یکی از مهمترین جاذبه های گردشگری جهان است.
از نظر اداری و سیاسی، استرالیا دارای یک دولت فدرال و دولت های ایالتی مستقل (دولت های نیو ساوت ولز، ویکتوریا، کوئینزلند، استرالیای جنوبی، استرالیای غربی و تاسمانی) است. هر ایالت قانون اساسی دارد و دولت آن از درجه محدودی از حاکمیت استفاده می کند. همچنین دو قلمرو داخلی وجود دارد: قلمرو شمالی، به عنوان قلمرو خودگردان در سال 1978 تأسیس شد و قلمرو پایتخت استرالیا (از جمله شهر کانبرا)، که در سال 1988 به وضعیت خودگردان رسیدند. مقامات فدرال قلمروهای خارجی این کشور را اداره می کنند که شامل جزیره نورفولک، جزایر ککوس (کیلینگ)، جزیره کریسمس، جزایر اشمور و کارتیه، جزایر دریای مرجان، جزیره هرد و جزایر مک دونالد می شود.
اگرچه انگلیسی زبان رسمی برای زندگی در استرالیا نیست، اما در واقع زبان ملی آن است و تقریباً به صورت همه گیر صحبت می شود. با این وجود، صدها زبان بومی وجود دارد که البته بسیاری از آن ها از سال 1950 منقرض شده اند و بسیاری از زبانهای بازمانده بسیار کم استفاده هستند. مابویاگ، که در جزایر تنگه تورس غربی استفاده می شود و زبان کویر غربی، به ترتیب توسط حدود 8000 و 4000 نفر به کار گرفته می شود.
میزان پیروی از دین منعکس کننده پیشینه مهاجران است. در سرشماری های اوایل دوران استعمار، بیشتر استرالیایی ها اظهار داشتند که مسیحی و اغلب آنگلیکان و پیرو کاتولیک روم هستند. در اوایل قرن 21 بیش از نیمی از استرالیایی ها خود را مسیحی معرفی کردند. حدود یک چهارم آنها پیرو مذهب کاتولیک روم و یک پنجم آنگلیکان بودند. نسبت های کوچکتر به سایر فرقه های پروتستان (به ویژه اتحاد کلیسا، پروتستان و اصلاح طلبان) تعلق داشت و گروه های کوچکی از یهودیان و هندوها نیز وجود داشتند. نسبت حضور مسیحیان ارتدوکس، مسلمانان و بودایی ها در اواخر قرن 20 به شدت افزایش یافت. تقریباً یک چهارم استرالیایی های فعلی دین خاصی ندارند. برخلاف مهاجران اروپایی، جوامع سنتی بومی بسیار معنوی هستند.
زندگی در استرالیا به دلیل وضعیت مسکن نسبتاً جدید، از گذشته بهتر شده است، به خصوص که صنعت ساخت و ساز در دهه 1990 از رونق زیادی برخوردار بود. حدود یک پنجم کل خانه های استرالیا از سال 1990 ساخته شده است و حدود سه پنجم از سال 1970 ساخته شده است. اگرچه بسیاری از املاک نیاز به تعمیرات قابل توجهی دارند، کیفیت بازار مسکن خوب و قابل قبول است. حدود هفتاد درصد خانه های مسکونی توسط مالکان مورد سکونت قرار گرفته است و باقی مانده استرالیایی ها در خانه های اجاره ای زندگی می کنند. بیشترین هزینه های مسکن مربوط به شهرهای سیدنی و کانبرا است.
زندگی در استرالیا از وضعیت بهداشت و رفاه نسبتا خوبی برخوردار است. استرالیایی ها از مزایای رویکرد اصلاح شده حاکمیت در خصوص رفاه اجتماعی بهره مند هستند و از نظر تغذیه، شرایط زندگی و کار و نرخ کلی امید به زندگی با سایر کشورهای جهان مقایسه می شوند. به همین علت است که در چندین سال گذشته افراد متقاضی مهاجرت به استرالیا از طریق کار افزایش چشمگیری داشته اند. در استرالیا بیماری های قلبی عروقی و سرطان ها بیشترین مرگ و میرها را به خود اختصاص می دهند، اما تصادفات، به ویژه تصادفات جاده ای، بزرگترین رده از خطرات جانی به شمار می رود. پیشرفت در مراقبت های بهداشتی منجر به افزایش بیش از 50 درصدی متوسط امید به زندگی نسبت به قرن 20 شده است.
خدمات مراقبت های بهداشتی توسط ایالت ها مدیریت می شود، اگرچه سیاست های گسترده ملی توسط دولت فدرال از طریق وزارت بهداشت تنظیم می شود. دولت فدرال همچنین از طریق تمهیدات مالی با ایالت ها از طریق کمک های مالی به افراد و سازمان ها و بیمه درمانی، بر استانداردهای خدمات بهداشتی تأثیر می گذارد. مراقبت های بهداشتی نیز توسط نهادهای ایالتی، موسسات خیریه داوطلبانه و شرکت های خصوصی ارائه می شود. بیمارستان های دولتی و خصوصی خدمات درمانی با کیفیت خوبی ارائه می دهند و از تحقیقات پزشکی پشتیبانی می کنند. بیمه درمانی خصوصی حدود یک سوم استرالیایی ها را تحت پوشش قرار می دهد.
طرح سیستم بیمه درمانی اجباری در سال 1974 توسط دولت حزب کارگر استرالیا معرفی شد و توسط دولت های محافظه کار بعدی اصلاح شد. این طرح ترکیبی است از تامین هزینه های مستقیم بیمار، بیمه داوطلبانه و یک برنامه ملی مراقبت بهداشتی که مورد آخر ویزیت و عمل های جراحی در بیمارستان های دولتی را شامل می شود و از طریق مالیات اجباری بر درآمد مشمول مالیات تأمین می شود. هزینه داروها و سایر مواد درمانی تجویز شده یارانه دولت است، اما هنوز هم اکثر بیماران ملزم به پرداخت بعضی نسخه ها هستند. مستمری بگیران و بیماران مبتلا به بیماری های خاص امتیازات ویژه ای دریافت می کنند.
همچنین طیف وسیعی از مزایای بازنشستگی، معلولیت و توانبخشی و کمک هزینه های خانواده وجود دارد، اما برای نیازهای گروه های محروم تر، به ویژه برای سلامتی و رفاه مردم بومی، تأمین های خاصی صورت می گیرد. سرویس سلطنتی پزشک پروازی در سال 1928 تاسیس شد و مراقبت های پزشکی فوری را برای افرادی که در مناطق دور افتاده استرالیا زندگی می کنند و کار می کنند، ارائه می دهد. خدمات تا حدی از طریق یارانه دولت های فدرال و ایالتی ارائه می شود. برخی از جوامع بومی دور از مراکز جمعیت همچنان شرایط بد زندگی را تحمل می کنند که با بیماری های از جمله بیماری چشمی تراخم، جذام، سل و طیف وسیعی از مشکلات روده ای و همچنین دیابت رو به رو هستند. دولت ها تلاش کرده اند مشکلات تغذیه و بهداشت پایین، بیکاری و سو مصرف الکل و… را اصلاح کنند، اما هنوز کارهای زیادی برای اجرا و بهبود شرایط زندگی در استرالیا وجود دارد.
Powered by WhatsApp Chat
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.